தமிழில் சரித்திர நூல்கள் – வரலாற்று நோக்கில் ஓரு பார்வை

தமிழில் சரித்திர நூல்கள் – வரலாற்று நோக்கில் ஓரு பார்வை –திராவிட சித்தாந்த சார்புள்ள நூல்கள் (3)

வேதபிரகாஷ்

திராவிட சித்தாந்த சார்புள்ள நூல்கள்: திராவிட இயக்கம் தோன்றி வளர்ந்த பிறகு, அதன் சித்தாந்திகள், சித்தாந்தத் தாக்கத்தில் உருவானவர்கள், திராவிடக் கட்சிகள் ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு, சரித்திரத் துறைகளில் பதவிக்கு வந்தவர்கள் முதலியோர்களால் எழுதப் பட்ட புத்தகங்கள் சித்தாந்த சார்புடையதாக இருந்தன. ஆதாரங்களை விட, உணர்ச்சிகளுக்கு அதிக மதிப்பு அளிக்கப் பட்டது. மூலங்கள், கல்வெட்டு ஆதாரங்கள், அத்தாட்சிகள் முதலியவற்றை விட “கல்தோன்றி மண் தோன்றா காலத்தேத் தோன்றிய மூத்தக் குடிதமிழ்குடி” என்ற கொள்கைதான் திராவிட வரலாற்று வரைவியலில் கடைப்பிடிக்கப்பட்டது. சித்தாந்த ரீதியில் மறைமலை அடிகள் போன்றவர்கள் கூட சைவத்தை உயர்த்திக் கட்ட வேண்டும் என்ற நிலையில், வேத-புராணங்களை விமர்சித்து எழுதினார். அதனால், இது திராவிட சித்தாந்திகளுக்கு ஏற்புடையதாக இருந்தது. கடவுள் இல்லை என்று மறுத்தவர்களும், இத்தகைய கடவுள் ஏற்கும் உரையாசிரியர்களும் சேர்ந்து கொண்டு குழப்பவாத புத்தகங்களை எழுதினர். அரைத்த மாவையே அரைத்துக் கொண்டிருப்பதை விட்டு, புதிதாக ஒன்றையும் கண்டுபிடித்து காட்டிவிடவில்லை[1].

ஆரிய–திராவிட கருதுகோளை எதிர்க்கும் குமரிக்கண்டம்கருதுகோள்: தமிழ் மொழி தொன்மையானது என்பதனை எடுத்துக் காட்டுவதற்கு பல புத்தகங்கள் எழுதப்பட்டன. ஆரிய-திராவிட இனவாத சித்தாந்தங்களில் மிக்க நம்பிக்கைக் கொண்டவர்களே, தமிழரின் தாயகம் இப்பொழுதைய தமிழகத்திற்குத் தெற்கே இருக்க வேண்டும் என்று நம்ப ஆரம்பித்தனர். அதாவது, ஆரியர்கள், சிந்துசமவெளியிலிருந்து திராவிடர்களை 2250-1950 BCE காலத்தில் விரட்டியெடித்ததை மறக்கும் வகையில் இச்சித்தாந்தம் இருக்கிறது. சிந்துசமவெளி குறியீடுகள் தமிழ் தான் என்று வாதாடும் எவரும், ஏன் சங்க இலக்கியங்கள் அங்கு தோன்றாமல், இப்பொழுதைய தமிழகத்தில் தோன்றியது என்பதை விளக்கவில்லை. மேலும், தங்களது இலக்கியத்தில், தென்னிந்திய பூகோள இடங்களைக் குறிப்பிடுகிறார்களே தவிர சிந்துசமவெளி பற்றி எதையும் குறிப்பிடவில்லை. இந்நிலையில் தான் “குமரிக்கண்டம்” கருதுகொள் உருவாக்கப்பட்டது. கருதுகோளை மெய்பிக்கும் வகையில் ஆதாரங்களை சேர்கவில்லை. “குமரிக் கண்டம்” அவர்களின் கருத்துச் செரிமைக்கு, எண்ண ஊற்றிற்கு, சிந்தனை மகிழ்விற்கு எல்லைகளைக் கடந்து இன்றும் ஆளுமை செய்து வருகிறது. இதைத் தவிர, பெரியார், அண்ணாதுரை, கருணாநிதி, போன்றோரது பேச்சுகள்-எழுத்துகள் புத்தகங்களாக வெளியிடப்படுகின்றன. அவற்றில் சித்தாந்தத்துடன் அரசியலும் கலந்துள்ளது. ஆனால், சரித்திராசிரியர்கள், இந்த சித்தாந்தங்களை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. சரித்திரமற்ற இனவாத சித்தாந்தங்களை வைத்துக் கொண்டே அத்தகைய புத்தகங்கள் அதிகமாகி உருகின்றன. அதனால், இத்தகைய சரித்திரப் புத்தகங்கள் புழக்கத்தில் இருந்தாலும், அவை சதாசிவப் பண்டாரத்தார் தரத்திற்கு இருப்பதாகக் கருதப்படவில்லை.

“இறையனார் அகப்பொருள்” காலக்கணக்கீடு: இடைக்காலத்தில் “இறையனார் அகப்பொருள்” என்ற நூலுக்கு முன்னுரை எழுதிய ஆசிரியர், காலக்கணக்கீடு முறையைப் பின்பற்றி, தமிழகத்தின் தொன்மையை, மூன்று சங்கங்கள் இருந்ததை,  பாண்டியர்களின் வம்சாவளியோடு இணைத்து சில தகவல்களை தந்துள்ளார்[2]. உண்மையில், இப்பொழுதைய குமரிக்கண்டம் சித்தாந்தம், கருதுகோள், புனையப்பட இதுதான் ஆதாரமாக இருந்துள்ளது. உரையாசிரியர், நிச்சயமாக அக்காலத்தில் வழக்கிலிருந்த கலியப்த / கலிசகாப்த / கலியுக காலக்கணக்கீட்டு முறையைப் பின்பற்றி அத்தகைய ஆண்டுகளைக் குறிப்பிட்டுள்ளார். ஆனால், சரியாகக் குறிப்பிடாதலால், 1:2:3:4 என்ற விகிதங்கள் ஒத்துவராமல் இருக்கின்றன. கலியுக காலக்கணக்கீட்டின் படி, இப்பொழுதைய உலகம் தோன்றி முறையே கிரேத, த்ரேத, துவாரப மற்றும் கலி என்ற யுகங்களில் முறையே 1,08,000, 2,16,000, 3,24,000 மற்றும் 4,32,000 ஆண்டுகள் இருக்கும்.

வருடங்கள் இருந்த கணக்கு பலவிதமாக பரிசோதித்துப் பார்க்கும்போது, 1:2:3:4 விகிதத்தை அடையாமல், மூன்றாக குறுக்கிவிட்டதால், கணக்கில் ஏதோ தவறு ஏற்பட்டிருக்கிறது:

இன்று சங்ககாலம் என்பது 300 BCE – 300 CE அல்லது 500 BCE – 500 CE என்று கொள்ளப்படுகிறது. இதன்படி, பின்னோக்கிக் கணக்கிட்டால், ஒவ்வொரு சங்கம் இருந்த காலம் இவ்வாறுப் பெறப்படும்:

இவையெல்லாம் “குமரிக் கண்டம்” சித்தாந்திகளுக்கு மகிழ்சியளிப்பதாக இருக்கும். ஆனால், அந்த ஆசிரியர் சரியான கணக்கீட்டு முறையைப் பின்பற்றவில்லை என்று தெரிகிறது. ஒருவேளை ஓலைச்சுவடியில் நகலை எழுதும் போது எண்களில் ஏதாவது ஒரு தவறாஇச் செய்திருக்கலாம். இருப்பினும், ஏதோ ஒரு காலக்கணக்கீட்டைப் பின்பற்றவேண்டும் என்ற முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது தெளிவாகிறது. மேலும், இன்றைய நிலையில், வானியல், கணிதம் முதலியவற்றையும் சரித்திரத்திற்க்கு உபயோகப் படுத்த வேண்டியுள்ளது.

பார்ப்பன ஆதரவு–எதிர்ப்புப் போலித்தனம்: இதிலும், திராவிட சித்தாந்திகளின், இரட்டை வேடங்கள் வெளிப்படுகின்றன. ஒருபக்கம், யாரோ ஒரு பார்ப்பனர் “நக்கீரர்” என்ற பெயரில், இந்த கதையைக் கட்டி நுழைத்து விட்டான் என்று குற்றஞ்சாட்டப்படுகிறது. பெருந்தேவனாரும் குற்றஞ்சாட்டப்படுகிறார், அதாவது, அவர்தாம் கடவுள் வாழ்த்தை எழுதி சேர்த்து விட்டார் என்று. இல்லையென்றால், சங்க நூற்கள் எல்லாமே கடவுள்-மறுப்பு நூற்கள் ஆகிவிடும் போன்ற திரிபு விளக்கத்தைக் கொடுத்துள்ளனர். மறுபக்கமோ, அதே காலக்கணக்கீட்டை வைத்துக் கொண்டு “கல்தோன்றி மண் தோன்றா காலத்தேத் தோன்றிய மூத்தக் குடி தமிழ்குடி”, குமரிக் கண்டத்தில் தான், முதல் மனிதனே தோன்றினான் என்றும் பேசி, எழுதி வருகின்றனர். ஆனால், சரித்திராசிரியர்கள் இதை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. ஆனால், இன்றும் இது திராவிட சித்தாந்திகளால் ஆதரிக்கப் பட்டு வருகிறது, புத்தகங்கள் எழுதப்படுகின்றன. ஆனால், சரித்திரப் புத்தகங்களாக ஏற்றுக் கொள்ளப்படவில்லை. ரோமிலா தாபர் போன்ற மார்க்சிஸ்ட் சரித்திராசிரியர்கள், இராமாயணத்தை விமர்சிக்கும் போது, இவர்கள் மகிழ்ச்சி கொள்கிறார்கள், அதே நேரத்தில் ஆரிய இனவாதம், குமரிக்கண்டம் முதலியவை சரித்திர ஆதாரமற்றவை என்று அவர் எடுத்துக் காட்டியதை மறைக்கவே விரும்புகின்றனர். இந்நிலையில் தான், ஐராவதம் மகாதேவன் போன்றோரின் ஆய்வுக்கட்டுரைகள் முரண்படுகின்றன.

குறிப்பு: இக்கட்டுரை சிறியதாக “தமிழர் புத்தகங்கள்” என்ற புத்தகத்தில், 195-199 பக்கங்களில் உள்ளது. “எடிடிங்” முறையில் பல பத்திகள், விவரங்கள் படங்கள், நீக்கப்பட்டுள்ளதால், முழுமையாக இங்கு வெளியிடப்படுகிறது.

[1] கா. அப்பாதுரை சொன்னதைத் தான், இன்றும் சொல்லி வருகின்றனர். முன்பு கோடுகளினால் போட்டப் படத்தை, இன்று வண்ணங்களுடன், கணினி உதவியுடன், மாற்றி வெலியிடுகிறார்களே தவிர புதியதாக ஒன்றையும் செய்துவிடவில்லை.

[2] K. V. Ramakrishna Rao, Iraiyanar Agapporul Chronology – Myth or Reality?, a paper presented at the 8^th annual session of the Taminadu History Congress held at Madras University on 13^th and 14^th 2001.

712 CE வரையிலுள்ள சரித்திரத்தை பாரசீகப் புராணங்களில்வைத்து–திரித்து, அதற்குப் பிறகுள்ள சரித்திரத்தை மறைத்தது!

[அக்பர், தீன் இலாஹி மற்றும் இஸ்லாத்துக்கு சாதகமாக இந்து நூல்கள் திருத்தப்பட்டது, மாற்றப்பட்டது மற்றும் புதியதாக உருவாக்கப்பட்டது (17)].

இந்திய சரித்திரத்தை முகலாயர் சரித்திரமாக மாற்றிய விதம்: இந்திய சரித்திரத்தில் ஹர்ஷருக்குப் பிறகு (606-647 CE) ராஜபுத்திரர்களின் சுமார் 700 ஆண்டுகள் ஆட்சிக்காலத்தை (650-1200 CE) சுருக்கமாக முடிக்கப்படுகிறது. தெற்கில் உள்ள ஆட்சியை சில பக்கங்களில் முடக்கிவிடுகின்றது. 7ம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய இஸ்லாம் கத்தியேந்திய முகமதியர்களால் மத்திய ஆசிய நாடுகளில் பரவி, அதற்குப் பிறகு தான் 712ல் சிந்துதேசத்தில் நுழைந்தனர். மொஹம்மது தோன்றி, முகமதியம் தோன்றி, இஸ்லாமாக வளர்வதற்கு முன்னால் அப்பகுதிகளில் யார் ஆண்டனர், எம்மக்கள் வாழ்ந்து வந்தனர் என்பதனை சரித்திராசியர்கள் விளக்குவதில்லை. இந்துகுஷ், பிரமாணபாத் போன்ற இடங்களும், “ஸ்தான்” என்று முடியும் பல பகுதிகளும், அங்கு கிடைத்துள்ள அகழ்வாய்வு ஆதாரங்களும், இந்திய தாக்கத்தைத்தான் காட்டுகின்றன. குறிப்பாக முகமதிய சித்திரங்களில் பௌத்த தாக்கத்தைக் காணலாம். ஏனெனில், ஆரம்பகாலத்தில் அதிக அளவில் பௌத்தர்கள் முகமதிய மதத்திற்கு மாற்றப்பட்டார்கள்.

சரித்திரத்தன்மை இல்லாத “சிந்துவின் மீதான படையெடுப்பு” என்றதைத் திணித்தது: ராய் ஷாசி II க்குப் பிறகு, சச் (c. 610-671 CE) என்ற பிராமண அரசர் சிந்தை ஆண்டுவந்தார், இவரைப்பற்றி தான் சாசா நாமா என்ற நூலில் சொல்லப் பட்டிருக்கிறது. சந்தர் என்ற சச்சின் சகோதரர் பிறகு  ஆண்டார். மொஹம்மது பின் காசிம் 711 CEல் சிந்தின் மீது படையெடுத்தான். அப்பொழுது ஆண்ட தாஹிர் என்ற அரசனுக்கு பௌத்தர்கள் உதவவில்லை. இதனால், ராஜா தாஹிர் தோற்கடிக்கப்பட்டார், அலோர், தேபால் பகுதிகள் ஆக்கிரமிக்கப் பட்டன. இங்கும் சச் அரசரைப் பற்றி முரண்பாடான விவரங்கள் சொல்லப்படுகின்றன. நவீன சரித்திர ஆசிரியர்கள் அவரை பௌத்தர் என்கிறார்கள். பிறகு பௌத்தர்கள் அவருக்கு உதவாமல், அரேபியர்களுக்கு என் உதவினார்கள் என்று விளக்கவில்லை. பிராமணர் எப்படி ஆளமுடியும் என்பதும் முரண்பாடானது, அதாவது, அக்காலத்தில், சத்திரியர்கள் ஏன் அப்பகுதிகளை ஆளவில்லை என்று நோக்கத்தக்கது. இவ்வளவு நடந்தும் இபின் ஹவ்கல் [Ibn Hawqal] என்ற அரேபிய பிரயாணி 967 CEல் அங்கு வந்தபோது, மக்கட்தொகை மிக்க 24 நகரங்கள் இருந்ததாகக் குறிப்பிட்டுள்ளான்.

அரேபியர்களும், அரேபியர்-அல்லாதவர்களும்: சிந்தின் முக்கிய மக்கள் ஜாட், சோதா, ஜரேஜா, மெட்ஸ் என்ற ஜாதிகளைச் சேர்ந்தவர்கள். இவர்களில் ஜாட் மக்கள் பெருமளவில் அடிமைகளாக்கி இராக்கிற்கு அனுப்பப் பட்டனர்[1], என்று ஒரு புறம் சொல்லப்படுகிறது. இன்னொருப் பக்கமோ, சச் அரேபியப் பெண்களை சரியாக நடத்தவில்லை அதனால், மொஹம்மது பின் காசிம் அனுப்பப்பட்டான் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. ஆனால், இவற்றிற்கு சரித்திர ஆதாரங்கள் இதுவுமே இல்லை. பொதுவாக பாரசீக நூல்களின் படி, இப்பொழுதுள்ள முகமதியர்கள் எல்லோருமே அரேபியர்களின் சந்ததியர், வாரிசுகள், வழிவந்தவர்கள் என்றுதான் உறுதியாக சொல்லிக் கொள்கின்றனர். அதிலும், குறிப்பாக இரான் அல்லது புகராவிலிருந்து வந்த ஒரு பெரிய வீரன் அல்லது சந்நியாசி மூலங்களிலிருந்து வந்தார்கள் என்றுதான் அறிவித்துக் கொள்கின்றனர். ஆனால், உண்மையில் அரேபியர்கள் ஒப்புக்கொள்வதில்லை[2]. சவுதியில் வேலை, திருமணம், ஹஜ் போன்ற விசயங்கள் வரும் போது, அவர்கள் தாழ்ந்தவர்கள் என்று தான் நடத்தப்படுகிறார்கள்.

முகமதியர் மற்றும் ஆங்கிலேய எழுத்தாளர்கள் சரித்திரத்தை திரித்தது: இஸ்மயிலி குழுக்கள் வந்து மதமாற்றங்களில் ஈடுபட்டன. இது சூபிக்களின் வேலை போல உள்ளது. சிந்து மற்ற பகுதிகளை ஆண்டு வந்த இந்து அரசர்களின் விவரங்களை சச் நாமா அல்லது ஃபடே நாமா அல்லது தாரிக்-இ-ஹிந்த் வ சிந்த் என்ற நூலிலிருந்து தான் அறிந்து கொள்ள வேண்டியுள்ளது, ஆனால், அவற்றிற்கு சரித்திர ஆதாரம் எதுவும் இல்லை[3]. இதை எழுதியது யார் என்று தெரியாது, மேலும், அரேபியத்திலிருந்து பாரசீகத்தில் மொழிபெயர்த்துள்ளது என்கிறார்கள். புராணக்கதை, கட்டுக்கதை, ரோமாஞ்சனக் கதை என்றெல்லாம் கருதப்பட்டது[4]. ஆனால், மவுன்ட்ஸ்டௌர்ட் எல்பின்ஸ்டோன் என்பவர் சொல்லித்தான், அவ்விவரங்களை சரித்திரத்தில் சேர்த்துக் கொண்டார்கள்[5]. இந்திய புராணங்கள் என்று வரும்போது, அவையெல்லாம் கட்டுக்கதை, பொய், சரித்திர ஆதரம் இல்லை என்றது கவனிக்கத்தக்கது. எனவே, முகமதியர் மற்றும் ஆங்கிலேய எழுத்தாளர்கள் சரித்திரத்தை இவ்வாறு பாரபட்சத்துடன், ஓரவஞ்சனையுடன், தீர்மானித்துள்ள திட்டத்தின்படி திரித்துள்ளனர் என்று தெரிந்து கொள்ளலாம்.

ஜைனர்களால் ஏன் முகமதியர்களை எதிர்க்க முடியவில்லை?: மத்திய ஆசியப்பகுதிகளில் ஜைனர்கள் மற்றும் பௌத்தர்கள் அதிகமாக இருந்தனர். ஸ்வேதேம்பர ஜைனர்கள் அப்படியே மதம் மாற்றப்பட்டனர், திகம்பரர்கள் தப்பியோடினர். மற்றவர்களில் பெரும்பாலோர் இஸ்லாத்திற்கு தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல், மதம் மாற்றப்பட்டனர். அஹிம்சை தவிர பௌத்தம் மற்றும் இஸ்லாத்திற்கு பெருமளவில் வித்தியாசம் இல்லாமல் இருந்தது. எல்லா கடவுளர்களையும் மறுத்தது (லா இல்லாலஹ) பௌத்தம், ஆனால், முகமதியம் எல்லா கடவுளர்களையும் மறுத்தது அதற்கு (லா இலா இல்லல்லாஹ) அல்லா என்று பெயரிட்டு, கூட (மொஹம்மது ரசுரல்லாஹ) நபியையும் சேர்த்துக் கொண்டனர். சுமார் 300 ஆண்டுகள் காலம் அமைதியாகவே இருந்தது, அதாவது இந்துக்கள் தாம் ஆண்டுகொண்டிருந்தனர். ஆனால், இச்சரித்திரமும் இந்தியர்களுக்குச் சொல்லப்படுவதில்லை.  சிந்து பகுதிகளில் இடிபாடுகளுடன் இருக்கும் கோவில்கள், ஜைனத்தைச் சேர்ந்தது என்கிறார்கள். அப்படியென்றால், ஜைனர்கள் எப்பொழுது அதிகாரத்துடன் ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்தனர் என்றும் விளக்கப் படுவதில்லை. இடைக்காலத்தில் சைவர்களுடன் தென்னிந்தியாவில், மேற்குக்கடற்கரைப் பகுதிகளில், இந்துக்களை மதமாற்றிருக்கிறார்கள். பிறகு, முகமதியர்களுடன் அவர்களால் ஏன் ஒன்றும் செய்யமுடியவில்லை?

712 முதல் 1026 வரை சரித்திரம் என்ன சொல்லப்படவில்லை: பிறகு 1000 முதல் 1026 CE வரை மொஹம்மது கஜினி 17 முறை பாரதத்திற்குள் நுழைந்து கொள்ளையடித்துச் சென்றான்.  ஜாட் அரசர்கள் அவனை பலமுறை துரத்தியடித்திருக்கிறார்கள். ஜெயபால் ஒரு லட்சம் வீரர்களுடன், கஜினி வரை சென்று, மொஹம்மதுவைத் துரத்தியடித்திருக்கிறான். மொஹம்மது கோரியின் தாக்குதல்கள் 1175-1206 காலகட்டத்தில் ஏற்பட்டன. “அடிமை வம்சத்தின் ஆட்சி” 1206 முதல் 1290 வரை இருந்தது. இக்காலத்தில் தில்லி மற்றும் தில்லியைச் சுற்றியுள்ள கோவில்கள் தாக்கப்பட்டன, கொள்ளையடிக்கப்பட்டன. கில்ஜி வம்சம் 1290 முதல் 1320 CE வரை ஆண்டது. இதில் அலாவுத்தின் கில்ஜி காலத்தில் வடவிந்தியாவில் பற்பல குரூரங்கள், கொடுமைகள் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டன. துக்ளக் ஆட்சி காலம் 1320 முதல் 1414 CE வரை இருந்தது. பிறகு சையதுகள் 1414 -1451 CE மற்றும் லோடிகள் 1451-1526 காலத்தில் ஆண்டனர்.

350 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு முகலாயர்களின் ஆட்சி ஏற்பட்டதுஎப்படி?: 1290-1526 காலத்திற்கு அதாவது சுமார் 350 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு முகலாயர்களின் ஆட்சி ஏற்பட்டது. பாமனி சுல்தான்கள் 1347-1526 CE வரை தெற்கில் சில பகுதிகளை ஆண்டு வந்தாலும், அவர்கள் தில்லியின் பிரதிநிதிகளாக இருந்தனர். 1336-1565 CE வரை, விஜயநகர பேரரசு முகமதியரை தெற்கில் வரவிடாமல் தடுத்து ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்தனர்.  அதாவது சுமார் 350-700 ஆண்டுகள், தில்லி மற்றும் தில்லியைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் ஆண்ட வரலாற்றை, இந்திய வரலாறு என்றும், அதிலும் 712-1757 காலத்தை முகமதியர் ஆட்சி காலம் அல்லது 700 ஆண்டுகள் முகமதியர் ஆட்சி காலம் என்று வர்ணிக்கின்றனர். ஆனால், மற்ற பகுதிகளில் ஆண்ட இந்திய அரசர்களின் நிலைப் பற்றி மறைத்து விட்டார்கள். 712-1757 CE காலகட்டத்தில் அவர்கள் ஆண்ட இடங்கள் என்று வரைப்படத்தில் காட்டும் போது, விடுபட்டுள்ள அப்பெரிய இடத்தை யார் ஆண்டார்கள் என்பதை எப்படி அவர்கள் மறைத்தார்கள் என்று தெரியவில்லை. இதுவே இந்திய சரித்திரத்தில் செய்யப்பட்ட மிகப்பெரிய மோசடி என்றாகிறது.

வேதபிரகாஷ்

© 07-07-2015

[1] http://www.dawn.com/news/885796/time-check-mediaeval-india-impact-of-the-arab-conquest-of-sindh

[2] http://tribune.com.pk/story/317619/arab-origins/

[3] Chach Nama (Sindhi: چچ نامو‎), also known as the Fateh nama Sindh (Sindhi: فتح نامه سنڌ‎), and as Tarekh-e-Hind wa Sindh Arabic (تاريخالهند والسند), is a book about the history ofSindh, chronicling the Chacha Dynasty’s period, following the demise of the Rai Dynasty and the ascent of Chach of Alor to the throne, down to the Arab conquest by Muhammad bin Qasim in early 8th century AD.

[4] The Táríkh Maasúmí, and the Tuhfatulkirám are two other Muslim histories of the same period and on occasion give differing accounts of some details. Later Muslim chronicles like those by Nizam-ud din Ahmad, Nuru-l Hakk, Firishta, and the Mir Ma’sum draw their account of the Arab conquest from the Chach-Nama.

[5] It was translated into Persian by Muhammad Ali bin Hamid bin Abu Bakr Kufi in 1216 CE^[2] from an earlier Arabic text. At one time it was considered to be a romance until Mountstuart Elphinstone’s observations of its historical veracity. The original work in Arabic is believed to have been composed by the Sakifí family, the kinsmen of Muhammad bin Qasim.

அரேபிய, பாரசீக, துருக்கிய மொழிகளில் கொக்கோக நூல்கள் – ஆண்–பெண் உடலுறவுகள், குடும்ப பிறழ்சிகள், கொக்கோகஇன்பங்கள்

[அக்பர், தீன் இலாஹி மற்றும் இஸ்லாத்துக்கு சாதகமாக இந்து நூல்கள் திருத்தப்பட்டது, மாற்றப்பட்டது மற்றும் புதியதாக உருவாக்கப்பட்டது (16)].

ஆண்–பெண் உடலுறவுகள், குடும்ப பிறழ்சிகள், கொக்கோகஇன்பங்கள்: ஆண்-பெண் உடலுறவுகள் மிகச்சாதாரணமானது, ஆனால், இஸ்லாத்தில் “ஒரு ஆண், ஒரு பெண்” என்ற பந்தம், உடலுறவு, குடும்பம் போன்றவை இல்லாததாலும், பலதார குடும்பம், விவாகரத்து, பெண்களும் பல ஆண்களை திருமணம் செய்து கொள்வது போன்ற பழக்க-வழக்ககளினாலும் உறவுகள் குழப்பமாகின. போர்களில் ஆண்கள் இறந்து விடுவதால், அவர்களது மனைவிகள் தனியாகி விடுவதால், அவர்களுக்கு உதவும் வகையில் தான் “ஒரு ஆண்-நான்கு பெண்கள்” திருமணமுறை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு, சட்டமாக்கப் பட்டது என்று இஸ்லாம் முல்லாக்கள், காஜிக்கள் மற்றும் உலேமாக்கள் கூறுகின்றனர்.  திருமணம் பற்றி இஸ்லாமியப் பிரிவுகள் தத்தமக்கு ஏற்றமுறையில் சட்டங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளன. ஒரே நேரத்தில் நான்கு மனைவிகளுக்கு மேல் வைத்திருக்கக் கூடாது என்று சட்டரீதியில் இருந்தாலும், அவர்களை எத்தனை காலத்திற்கு மனைவியாக வைத்திருக்கலாம் என்று உறுதியாகச் சொல்லப்படவில்லை. ஒருவன் ஒரே மனைவியை வைத்துக் கொண்டிருக்கலாம், அல்லது விவாகரத்து செய்து, தொடர்ந்து திருமணம் செய்து கொள்வது, விவாகரத்து செய்வது என்றமுறையைப் பின்பற்றினால், ஆண்-பெண் உறவுமுறைகள் சீரழியும் என்பதுதான் உண்மை. உடல் ரீதியால் மட்டுமல்லாது மனோதத்துவ ரீதியிலும் சிக்கல்கள், குழப்பங்கள், முரண்பாடுகள் ஏற்படும் என்பது நிதர்சனமான உண்மையாகிறது. “ஒரு ஆண்-நான்கு பெண்கள்” திருமணமுறை, “தலாக், தலாக், தலாக்” என்ற விவாகரத்து, மூத்தா திருமணங்கள், ஹேரங்கள் முதலியன, கொக்கோகங்களுக்கு வித்திட்டு, சிற்றின்ப இலக்கியங்கள் பெருகின. “மது-மாது” என்ற கிளர்ச்சிகொண்ட எண்ணங்கள் கவிதைகளாகி, மக்களை சதாய்த்தது.

உடலுறவு கொள்ள மற்றும் நீட்டிக்க கையாளும் முறைகள்.

பாரசீக மற்றும் இதர மொழிகளில் உள்ள நூல்களில் உதாரணத்திற்கு காட்டப்பட்ட சித்திரங்களில் சில.

உக்கா மூலம் போதைப் பொருள் உட்கொள்ளும் பழக்கம் இருந்தது.

அரேபிய, பாரசீக, துருக்கிய மொழிகளில் கொக்கோக நூல்கள்: அஹமது அல்-திபாஸி [Ahmad al-Tifashi (1184-1253 CE)], அஹமத் அல்-பலிதா [Ahamad al-Falitha], அப்தல் வஹாப் இபின் சஹ்நுன் [Abdal Wahab Ibn Sahnun (973-1031 CE)], அப்தல் ரஹ்மான் அல்-ஷன்ஜாரி [Addal Rahman al-Shanzari], அஹ்மத் அல்-திஜானி [Ahamad al-Tijani], அப்தல் ஸ்லாம் அல்-லகானி [Abdal Salam al-Laqani] முதலியோரின் நூல்கள் செக்ஸ், பாலியல் பற்றிய விவக்கரங்களைப் பற்றி விவரிக்கின்றன. அவற்றில் மொஹம்மது இபின் மொஹம்மது அல்-நப்ஜாவியின் (Muhammad ibn Muhammad al-Nafzawi) உடலின்பத்திற்கான சுகந்தமான தோட்டம் (الروض العاطر في نزهة الخاطر‎ Al-rawḍ al-ʿāṭir fī nuzhaẗ al-ḫāṭir = The Perfumed Garden) என்ற கொக்கோகப் புத்தகம் அரேபிய வட்டாரத்தில், மொஹம்மதிய சமூகங்களில் மிகவும் பிரசித்தியானது[1]. அது “அரேபிய செக்ஸ் கையேடு” என்றெல்லாம் புகழப்படுகிறது. அதிலுள்ள அத்தியாயங்களின் தலைப்புகள் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன[2]:

1. ஆணின் போற்றக்கூடிய தன்மைப் பற்றியது [Chapter 1: Concerning Praiseworthy Men].
2. போற்றக்கூடிய பெண்களைப் பற்றியது [Chapter 2: Concerning Women Who Deserve To Be Praised]
3. வெறுக்கக்கூடிய ஆண்களைப் பற்றியது [Chapter 3: About Men Who Are To Be Held in Contempt]
4. வெறுக்கக்கூடிய பெண்களைப் பற்றியது [Chapter 4: About Women Who Are To Be Held in Contempt]
5. வம்சவிருத்திப் பற்றியது [Chapter 5: Relating to the Act of Generation]
6. உடலுறவு கொள்வதற்கான வசதியான நிலைமை [Chapter 6: Concerning Everything That Is Favourable to the Act of Coition]

   

   The Perfumed Garden of the Cheikh Nefzaoui- A Manual of Arabian Erotology – 14th Century

7. வம்சவிருத்தியை பாதிக்கக் கூடிய இசயங்கள் [Chapter 7: Of Matters Which Are Injurious in the Act of Generation]
8. ஆண்குறியைக் குறிக்கும் மற்றப் பெயர்கள் [Chapter 8: The Sundry Names Given to the Sexual Parts of Man]
9. பெண்களின் பாலியல் சம்பந்தப்பட்ட உறுப்புகளைக் குறிக்கும் மற்றப் பெயர்கள் [Chapter 9: Sundry Names Given to the Sexual Organs of Women]
10. மிருகங்ளின் வம்சவிருத்தி சம்பந்தப்பட்ட உறுப்புகளைக் குறிக்கும் மற்றப் பெயர்கள் [Chapter 10: Concerning the Organs of Generation of animals]
11. பெண்களின் ஏமாற்றும் மற்றும் மோசடி செய்யும் குணங்கள் [Chapter 11: On the Deceits and Treacheries of Women]
12. ஆண்கள் மற்றும் பெண்கள் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய உபயோகரமான விசயங்கள் [Chapter 12: Concerning Sundry Observations Useful to Know for Men and Women]
13. வம்சவிருத்திக்காக செய்யும் செயல்களில் இன்பம் பெறுவதற்கான காரணங்களைப் பற்றியது [Chapter 13: Concerning the Causes of Enjoyment in the Act of Generation]

    

    Perfumed Garden of the Cheikh Nefzaoui- A Manual of Arabian Erotology – 14th Century- woman depicted Hindu

14. கர்ப்பம் தரிக்க முடியாத பெண்களுக்கு சிகிச்சை அளிப்பது [Chapter 14: Description of the Uterus of Sterile Women, and Treatment of the Same].
15. ஆண்களுக்கு ஆண்மையற்ற தன்மைக்கான காரணங்களை அறிவது மற்றும் சிகிச்சை அளிப்பது [Chapter 15: Concerning the Causes of Impotence in Men]
16. ஆண்மையற்ற தன்மை மற்றும் பெண்மையற்ற தன்மை குணப்படுத்துவது, நீக்குவது [Chapter 16: Undoing of Aiguillettes (Impotence for a Time)]
17. உறுப்புகளை பெரிதாக்குவது மற்றும் அழகாக்குவது பற்றிய பரிந்துறைகள் [Chapter 17: Prescriptions for Increasing the Dimensions of Small Members and for Making Them Splendid]
18. கை-கால் மடிப்புகளில் வரும் துர்நாற்றம் மற்றும் உடலுறவுக்கு முன்னும், பின்பும் ஏற்படும் நாற்றத்தைப் போக்கும் முறைகள் [Chapter 18: Of Things that Take Away the Bad Smell from the Armpit and Sexual Parts of Women and Contract the Latter]
19. கர்ப்பத்திற்கான விதிமுறைகள் [Chapter 19: Instructions with Regard to Pregnancy]
20. இந்நூலின் முடிவுரை [Chapter 20: Forming the Conclusion of This Work]
    மற்றும் பின்னிணைப்பு [Appendix]

12ம் நூற்றாண்டில் அத்தகைய பிரச்சினைகள் எல்லாமே அலசப்பட்டுள்ளன எனும்போது, அக்காலத்தில் அவற்றிற்குண்டான நிலைகள் ஏற்பட்டிருந்தன என்றாகிறது. அத்தகைய பாலியல் பிரச்சினைகள், அசௌகரியங்கள், நோய்கள் ஏற்பட்டிருந்து என்றால்,

பொதுவாக இஸ்லாமிய சமூகத்தில் காணப்பட்டப் பிரச்சினைகள்: இஸ்லாம் பரவிய நாடுகளில் எல்லாம், இத்தகைய அமைப்புகளைப் பார்ப்பதால், இவையெல்லாமே அவர்களது குணாதிசயங்களாகத் தெரிகின்றன. ஆண்கள்-பெண்கள் உறவுகள், குடும்பங்கள், போர்களால், மதச்சண்டைகளால், அடிமை வியாபாரத்தினால் சீரழிந்தன.

1. பெண்களைத் தூக்கிவருதல், கடத்தி வருதல், அடிமைகளாக வாங்குதல்-விற்றல்.
2. ஹேரத்தை உருவாக்கல் – தனியான கட்டிடம், காவல் முதலியன.
3. உடலுறவுகள், உடலுறவுகளை நீட்டித்தல், அதற்கான மருந்துகள்.
4. ஊக்குவிக்க கவிதைகள் பாடுதல், இசை-நடனம் ஏற்பாடு செய்தல்.
5. கவிஞர்கள், நடன மாதருடன் உறவு கொள்வது.
6. ஓவியக்காரர்கள், இத்தகைய கொக்கோகக் காட்சிகளை சித்திரங்களில் வடித்தல்.
7. ஓவியங்களுக்காக, சித்திரக்காரர்கள் உடலுறவுகளைப் பார்ப்பது மற்றும் மாதிரிகளாக பெண்களைப் பயன்படுத்துக் கொண்டது. அப்பெண்களிடம், ஓவியக்காரர்கள் உறவு கொண்டது.
8. ஆண்-பெண் உறவுகள் சீரழிந்ததால் விபச்சாரம் பெருகுதல்.
9. உடலுறவுகள், கர்ப்பமாதல், கர்ப்பத்தை அழிப்பது, போன்றவற்றில் ஈடுபடல்.
10. ஹேரத்தின் பாதுகாப்பு – அலிகளை பாதுகாவலர்களாக வைப்பது, அவர்களைக் கண்டுபிடிப்பது, உருவாக்குவது.
11. குழைந்தைகள் பிறத்தல், அவர்களை வளர்ததல், ஆவண செய்தல்.
12. உறவுமுறைகள் அறியாத, பந்தபாசங்கள் அறியாத குழந்தைகள் வளர்ந்து பெரியவர்கள் ஆதல், மனோரீதியில் குரூரக்குற்றவாளிகளாக, கொடுங்கோலர்களாக மாறுதல்.
13. இவையெல்லாம் காமச்சங்கிலிகளாக, கொக்கோக சுழற்சிகளாக, உடலுறவு வட்டங்களாக, பின்னிப்பிணைந்துள்ளதால், சிக்கிக்கொண்டு தொடர்ந்து நடந்து வந்தன.

இவ்வாறு இஸ்லாம் பரவிய நாடுகளில், இத்தகைய மாதிரிகள், அமைப்புகள், சமூக பிறழ்சிகள், பழக்க-வழக்கக்கள் பரவின, காணப்பட்டன[3].

வேதபிரகாஷ்