ஈழப்போர் வரலாற்றில்: இலகுரக விமானங்களை வைத்து, வான் ஆதிக்கத்திலும் பலமான நிலையில் இருந்து உலகில் வேறெங்கும் நிகழாத வரலாற்றுப் பதிவை உருவாக்கிய பிரபாகரன்

February 21, 2016

646

மூன்றாம் கட்ட ஈழப்போருக்கும் நான்காம் கட்ட ஈழப்போருக்கும் இடையில் நிலவிய போர்நிறுத்த காலத்தில், ஒரு மென்தீவிர யுத்தம் நடந்தது யாவரும் அறிந்ததே. அந்தக் காலகட்டத்தில், இருதரப்புமே ஆட்டிலறிகள், மோட்டார்கள், கொண்டு மோதிக் கொள்ளாவிட்டாலும், தமது புலனாய்வுப் பிரிவுகள் மூலம் மோதிக் கொண்டன. துப்பாக்கிகள் மூலமும் மறைமுகமாக சண்டையிட்டன. ஒருவரையொருவர் போட்டுத் தள்ளின. ஆழ்கடலில் விடுதலைப் புலிகளின் ஆயுதக்கப்பல்கள் மூழ்கடிக்கப்பட்ட சம்பவங்களும் இடம்பெற்றன. கடற்படைக் கப்பல்கள் மீதான கரும்புலித் தாக்குதல்களும் நடந்தன. அதேவேளை, கொழும்பிலும் பிற பகுதிகளிலும் இராணுவப் புலனாய்வுப் பிரிவின் உயர் அதிகாரிகளை வேட்டையாடும் சம்பவங்களும் நடந்தன. இந்த மென்தீவிர யுத்தத்தின் பிற்காலத்தில், குறிப்பாக, 2005 டிசெம்பரில், சரத் பொன்சேகா இராணுவத் தளபதியாகப் பொறுப்பேற்ற பின்னர், கிளைமோர் தாக்குதல்களும் இடம்பெற்றன. இது தனியே இராணுவத்தினர் மீது இராணுவக் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிகளில் மட்டும் நடக்கவில்லை, புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிகளிலும் இடம்பெற்றன.

மாவிலாறு அணைக்கட்டைப் புலிகள் மூடிய பின்னர், அதனைக் கைப்பற்றும் இராணுவ நடவடிக்கை முன்னெடுக்கப்பட்டது. அது நான்காவது கட்ட ஈழப்போரின் தொடக்கம் எனலாம். அத்துடன், ஆட்டிலறி தாக்குதல்களும், விமானக்குண்டு வீச்சுகளும் ஆரம்பமாகின. ஆனாலும், போர்நிறுத்த உடன்பாடு நூலிழையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. கடைசியாக, 2006 ஓகஸ்ட் 11ம் திகதி, முகமாலை முன்னரங்கில் விடுதலைப் புலிகள் தொடுத்த பாரிய தாக்குதலை அடுத்து, நான்காவது கட்ட ஈழப்போர் அதிகாரபூர்வமாக வெடித்தது.

ஈழப்போர் வரலாற்றில், மிகவும் நீண்டதும், போரிடும் தரப்பினருக்குப் பாரிய இழப்புகளை ஏற்படுத்தியதுமான மூன்றாம் கட்ட ஈழப்போர், விடுதலைப் புலிகளை சமபலம் கொண்ட சக்தியாக, இலங்கை அரசை ஏற்க வைத்ததுடன் நிறைவுக்கு வந்தது. இந்தப் போர் மற்றும் அதில் ஏற்பட்ட இழப்புகள் தொடர்பான புள்ளிவிபரங்கள் முன்னைய பகுதியில் விபரிக்கப்பட்டது.

2002 பெப்ரவரியில், போர்நிறுத்த உடன்பாடு முறைப்படி கையெழுத்திடப்பட்ட பின்னர், 2006 ஜுலையில் மாவிலாறில் போர் வெடிக்கும் வரை, ஒரு நீண்ட அமைதியையும் சந்திக்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.

கிட்டத்தட்ட, நான்கு ஆண்டுகளுக்கு மேலாக, போரற்ற அந்த அமைதி நிலை நீடித்தது.

அதனை முழுமையான அமைதி நிலை என்று கூறமுடியாது – இன்னொரு போருக்கான ஆயத்தநிலை என்று உறுதியாக கூறலாம்.

ஆரம்பத்தில், அமைதியான சூழல் நிலவிய போதும், பின்னர் மெல்ல மெல்ல ஒரு நிழல் யுத்தத்தினுள் அந்த அமைதிக்காலம் நுழைந்தது. ஒரு கட்டத்தில் அது ஒரு மென்தீவிர யுத்தமாக மாறியது. கடைசியாக அந்த அமைதியை முறித்துக் கொண்டு நான்காவது கட்ட ஈழப்போர் வெடித்தது. போர்நிறுத்தம் நடைமுறையில் இருந்த போதிலும், இருதரப்புமே தம்மைப் போருக்குத் தயார்படுத்திக் கொண்ட அமைதிக்காலம் அது. அந்தக் காலகட்டத்தில், இராணுவத் தலைமையக புள்ளிவிபரங்களை மேற்கோள்காட்டும் மற்றொரு ஆய்வு அறிக்கை ஒன்று வெளியானது. அந்த ஆய்வை செய்திருந்தவர் மருத்துவ கலாநிதி ருவான் ஜெயதுங்க.

இலங்கையில் போரிடுவோரை அடிப்படையாக கொண்டு நடத்தப்பட்ட, போர் அழுத்தங்களின் உளவியல் முகாமைத்துவம் (Psychological Management of Combat Stress – A Study Based on Sri Lankan Combatants) என்ற ஆய்வே அது.

அந்த ஆய்வுக்காக, இராணுவத் தரப்புக் கொடுத்த புள்ளிவிபரங்களின் படி, மூன்று கட்ட ஈழப்போர்களிலும் கொல்லப்பட்ட இலங்கை இராணுவத்தினரின் எண்ணிக்கை 17,066 ஆகும். அந்தக் காலகட்டத்தில், 9220 அதிகாரிகளும், 20,266 படையினருமாக, மொத்தம், 29,486 படையினர் காயமடைந்து, உடல் உறுப்புகளை இழந்ததாக அந்த ஆய்வு அறிக்கையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

விடுதலைப் புலிகள் தரப்பில் அந்தக் காலகட்டத்தில் 17,903 பேர் மரணமானதாகவும், அந்த ஆய்வறிக்கையில் கூறப்பட்டுள்ளது. எனினும், இராணுவத் தலைமையகத்தினால், அண்மையில் ஆங்கில ஊடகவியலாளர் ஒருவருக்கு கொடுக்கப்பட்ட புள்ளிவிபரங்களின்படி, காணாமற்போனவர்களையும் சேர்த்து, மூன்றாம்கட்ட ஈழப்போரின் முடிவில் கொல்லப்பட்ட படையினரின் எண்ணிக்கை 18,123 ஆகும்.

(ஈழப்போர் -1 இல்- 1031 பேர்,
ஈழப்போர்-2 இல் 4535 பேர்,
ஈழப்போர் -3 இல் 12,557பேர்).

இந்த ஆய்வு மேற்கொள்ளப்பட்ட போது, காணாமற்போனவர்களை கொல்லப்பட்டவர்களாக இராணுவத்தரப்பு கணிக்கவில்லை.

இதனால், மூன்று கட்ட ஈழப்போர்களிலும் காணாமற்போனதாக அறிவிக்கப்பட்ட, 3718 படையினரையும் உள்ளடக்காமலேயே, அந்த ஆய்வுக்காக, 17,903 படையினர் கொல்லப்பட்டதான தரவு வழங்கப்பட்டுள்ளது என்று கருதலாம். இந்த ஆய்வுக்காக வழங்கப்பட்ட தரவிலும், அண்மையில் வழங்கப்பட்ட தரவுக்கும் இடையில் பெரிய வேறுபாடுகள் இல்லை. ஆனால், காணாமற்போன படையினர் இதில் உள்ளடக்கப்படாது போனால் மிகப்பெரிய வேறுபாடு இருப்பதை காணலாம். அதுபோலவே, மூன்று கட்ட ஈழப்போர்களிலும், படுகாயமடைந்து அங்கவீனமடைந்த படையினரின் மொத்தத் தொகை, 29,486 என்று கூறுகிறது இந்த ஆய்வு. ஆனால், இராணுவத் தலைமையகம் அண்மையில் வழங்கிய, ஈழுப் போர்கள் பற்றிய தனித்தனியான புள்ளிவிபரங்களின்படி, மூன்று கட்ட ஈழப்போர்களிலும் படுகாயமடைந்த படையினரின் மொத்த எண்ணிக்கை, 15,606 ஆகும்.

(ஈழப்போர் -1இல்- 180 பேர்,
ஈழப்போர்-2 இல் 2671 பேர்,
ஈழப்போர் -3 இல் 12,755 பேர்).

இதன்படி, ஆய்வு அறிக்கைக்கு வழங்கப்பட்ட தரவுக்கும், இந்த்த் தரவுகளுக்கும் இடையில் மிகப் பெரிய வேறுபாடுகள் உள்ளதைக் காணலாம். இதில் சரியான எண்ணிக்கை எது என்று, சுயாதீனமான தரப்புகளால் முடிவுக்கு வருவது முடியாத காரியம்.

இந்தத் தொடரின் ஆரம்பத்திலேயே குறிப்பிட்டது போன்று, போர் தொடர்பாக கடந்த காலங்களில் வழங்கப்பட்ட புள்ளிவிபரங்களுக்கு இடையில் பெரியளவில் முரண்பாடுகள் இருந்தன என்பதே முக்கியமானது.

துப்பாக்கிகள் மூலமும் மறைமுகமாக சண்டையிட்டன. ஒருவரையொருவர் போட்டுத் தள்ளின.

ஆழ்கடலில் விடுதலைப் புலிகளின் ஆயுதக்கப்பல்கள் மூழ்கடிக்கப்பட்ட சம்பவங்களும் இடம்பெற்றன.

கடற்படைக் கப்பல்கள் மீதான கரும்புலித் தாக்குதல்களும் நடந்தன.

அதேவேளை, கொழும்பிலும் பிற பகுதிகளிலும் இராணுவப் புலனாய்வுப் பிரிவின் உயர் அதிகாரிகளை வேட்டையாடும் சம்பவங்களும் நடந்தன.

இந்த மென்தீவிர யுத்தத்தின் பிற்காலத்தில், குறிப்பாக, 2005 டிசெம்பரில், சரத் பொன்சேகா இராணுவத் தளபதியாகப் பொறுப்பேற்ற பின்னர், கிளைமோர் தாக்குதல்களும் இடம்பெற்றன.

இது தனியே இராணுவத்தினர் மீது இராணுவக் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிகளில் மட்டும் நடக்கவில்லை, புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிகளிலும் இடம்பெற்றன.

மாவிலாறு அணைக்கட்டைப் புலிகள் மூடிய பின்னர், அதனைக் கைப்பற்றும் இராணுவ நடவடிக்கை முன்னெடுக்கப்பட்டது.

அது நான்காவது கட்ட ஈழப்போரின் தொடக்கம் எனலாம்.

அத்துடன், ஆட்டிலறி தாக்குதல்களும், விமானக்குண்டு வீச்சுகளும் ஆரம்பமாகின.

ஆனாலும், போர்நிறுத்த உடன்பாடு நூலிழையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

கடைசியாக, 2006 ஓகஸ்ட் 11ம் திகதி, முகமாலை முன்னரங்கில் விடுதலைப் புலிகள் தொடுத்த பாரிய தாக்குதலை அடுத்து, நான்காவது கட்ட ஈழப்போர் அதிகாரபூர்வமாக வெடித்தது. அந்தப் போர் 2009 மே 18ம் திகதி முள்ளிவாய்க்காலில் மூச்சடங்கும் வரை, ஓயாமல் நடந்தது.

முகாலையில் புலிகள் தொடுத்த போர், யாழ்ப்பாணத்தைக் கைப்பற்றும் பெருந்திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாகும். அதற்காக புலிகள் மண்டைதீவு, அல்லைப்பிட்டி பகுதிகளி0லும் தரையிறங்கினர். ஆனால், முகமாலை முன்னரங்கை உடைத்து எழுதுமட்டுவாள் வரை, முன்னேறிய புலிகளால் கிளாலிப் படைத்தளத்தை வீழ்த்த முடியாது போனது. அதுபோலவே மண்டைதீவு, அல்லைப்பிட்டியிலும் தொடர்ந்து தாக்குப்பிடிக்க முடியாது போனது. அதனால், புலிகளின் யாழ்ப்பாணம் மீதான தாக்குதல் திட்டம் பிசுபிசுத்துப் போய் கைவிடப்பட்டது. எனினும், நான்காவது கட்ட ஈழப்போரில் வடமுனையில் – நாகர்கோவில், எழுதுமட்டுவாள், கிளாலி இராணுவ வேலியை கடைசிவரை பாதுகாப்பதில் விடுதலைப் புலிகள் உறுதியாக இருந்தனர். ஆனையிறவைப் படையினர் கைப்பற்றும் வரை அதைத் தக்கவைத்துக் கொண்டனர்.

நான்காவது கட்ட ஈழப்போரில், கிழக்கில் மூதூரைக் கைப்பற்றும் ஒரு தாக்குதலையும் புலிகள் நடத்தினர். ஆனால், சில நாட்களிலேயே அந்த முயற்சியும் படையினரால் முறியடிக்கப்பட்டது. இருவாரங்களுக்கு முன்னர், புத்தளம் கருவெலகஸ்வெவ பகுதியில் நடந்த வாகன விபத்தில் மரணமான, கேணல் ரவீந்திர ஹன்துன்பத்திரன இந்த முறியடிப்பில் முக்கிய பங்கு வகித்தவர். அப்போது மேஜராக இருந்த அவரது தலைமையிலான 2வது கொமாண்டோ படைப்பிரிவு தான், காலாற்படையினருடன் இணைந்து மூதூர் பிரதேசத்தில் புலிகளிடம் இழந்த பிரதேசங்களை மீட்டது.

நான்காவது கட்ட ஈழப்போரின் முக்கியமான ஒரு விடயம், விடுதலைப் புலிகளின் ஆட்டிலறிகள் கிழக்கிற்கும் பரவலாக்கப்பட்டது தான்.

122 மி.மீ, 130 மி.மீ, 152 மி.மீ ஆட்டிலறிகளை விடுதலைப் புலிகள் திருகோணமலையிலும், மட்டக்களப்பிலும் நிறுத்திச் சண்டையிட்டது ஈழப்போர் வரலாற்றில் அதுவே முதல்முறை.

புலிகள் திருகோணமலைத் துறைமுகம், கடற்படைத் தளங்கள் மீது ஆட்டிலறிக் குண்டுகளை பொழிந்தபோது. அரசாங்கம் ஆடிப் போனது உண்மை.

அதுபோலவே இன்னொரு விடயம், விடுதலைப் புலிகளின் விமானப்படை.

சில இலகுரக விமானங்களை வைத்து, வான் ஆதிக்கத்திலும் பலமான நிலையில் இருப்பதாக ஏற்படுத்திக் கொண்ட பிம்பம், அரசின் போர்த்திட்டத்தில் கணிசமான தாக்கங்களை ஏற்படுத்தியது. இன்றுவரை உலகில் அரசு இல்லாத அமைப்பு ஒன்று விமானப்படையை வைத்திருந்து, குண்டுகளை வீசியதான வரலாறு பதிவாகவில்லை. நவீன தொழில்நுட்பங்கள் வளர்ந்து வரும் நிலையில், இனிமேல் உலகில் வேறெங்கும் அப்படியொரு வரலாற்றுப் பதிவு உருவாகும் என்று எதிர்பார்ப்பதும் கடினம். நான்காவது கட்ட ஈழப்போர், இரண்டு தரப்புமே நவீன தொழில்நுட்பங்களையும், தந்திரோபாயத் தாக்குதல்களையும் கொண்டதாகவே தொடங்கியது. இருதரப்புமே, மரபுவழிப் படையணிகளைக் கொண்டிருந்த போதிலும், மரபுசாரா முறைகளில் சண்டைகளை நடத்தவே விரும்பினர்.

புலிகளைப் பலவீனப்படுத்த இராணுவத்தரப்பு, கெரில்லா பாணியில் தாக்குதல்களை நடத்தியது.

தமது பக்க சேதங்களைக் குறைத்து, படைபலத்தைக் கட்டிக்காக்க புலிகளும் அதனை விரும்பினர்.

ஈழப்போர்- 4 கிட்டத்தட்ட ஒரு ஆட்டிலறிகள், மோட்டார்களின் யுத்தமாகவே இருந்தது.

ஈழப்போர் வரலாற்றில் முன்னொருபோதும் இல்லாதளவுக்கு இந்த பீரங்கிச் சமர் அமைந்தது.

போரிடும் தரப்பினருக்கு ஏற்பட்ட சேதங்கள் பற்றிய புள்ளிவிபரங்களில் இருந்து இதன் தாக்கத்தை உணர்ந்து கொள்வது இலகுவானது.

புலிகளைச் சமபல நிலைக்கு உயர்த்திச் சென்ற ஈழப்போர்-3

ஈழப்போர் -1, 1983 தொடக்கம் 1987 வரை 4 ஆண்டுகளும், இந்திய – புலிகள் போர் 1987 தொடக்கம் 1990 வரை சுமார் இரண்டரை ஆண்டுகளும், ஈழப்போர் -2, 1990 தொடக்கம் 1994 வரையான கிட்டத்தட்ட நான்கரை ஆண்டுகளும், ஈழப்போர் -4, 2006 தொடக்கம் 2009 வரையான சுமார் 3 ஆண்டுகளும் நீடித்தது. ஒரு வகையில் சொல்லப் போனால், இருதரப்பையுமே முடிவில் களைப்படைய வைத்த போர் என்றால் அது, ஈழப்போர் -3 தான். கிட்டத்தட்ட ஏழு ஆண்டுகளாக நடந்த போர், மக்களையும் சரி போரில் ஈடுபட்ட தரப்பினரையும் சரி சலிப்படைய வைத்தது. கொழும்பில் ஏற்பட்ட ஆட்சி மாற்றத்தை விடுதலைப் புலிகள் சாதகமாக அணுகியதற்கு இதுவும் ஒரு காரணம்.

செப்ரெம்பர் 11 தாக்குதலுக்குப் பின்னர், ஏற்பட்ட சர்வதேச அரசியல் சூழல் தான், விடுதலைப் புலிகளை ரணில் விக்கிரமசிங்க அரசாங்கத்துடன் பேச வைத்ததாக கருதப்பட்டாலும், நீண்டபோரில் ஏற்பட்ட ஒரு சலிப்புணர்வு அதற்கு முக்கிய காரணம் என்பது மறுக்கமுடியாதது. ஈழப்போர் -3 தான் விடுதலைப் புலிகளை தோற்கடிக்க முடியாத சக்தியாக உலகினால் உணர வைத்தது. இந்த ஏழு ஆண்டுகாலப் போர் ஒருபோதும், தொடர்ச்சியாக எந்தவொரு பக்கத்துக்கும் சாதகமானதாக அமைந்து கொள்ளவில்லை.

இதுவரை பார்க்கப்பட்ட மூன்று கட்டப் போர்களையும் விட, போரில் ஈடுபட்ட தரப்பினருக்கு, குறிப்பாக அரசபடையினருக்கு மிக மோசமான இழப்புகளை ஏற்படுத்தியது மூன்றாவது கட்ட ஈழப்போர் தான். முன்னைய போர்களில் இருந்து இது வித்தியாசமான பரிமாணத்தை அடைந்திருந்தது. காரணம் விடுதலைப் புலிகள் மரபுவழிப் படையணிகளைக் கொண்ட ஒரு இராணுவமாக மாறியது இந்தக் காலகட்டத்தில் தான்.

சந்திரிகா குமாரதுங்க அரசாங்கத்துடன் நடத்தப்பட்ட பேச்சுக்கள் பூநகரிப் படைத்தளத்தை விலக்கிக் கொள்ளும் விவகாரத்தில் முட்டுக்கட்டை ஏற்பட்டு, முறிந்து போன நிலையில், விடுதலைப் புலிகளே போர்நிறுத்த உடன்பாட்டில் இருந்து விலகிக் கொள்ளப் போவதாக அறிவித்தனர். திருகோணமலைக் கடற்படைத் தளத்தில் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த ரணசுறு, சூரய ஆகிய பீரங்கிப் படகுகளை கடற்புலிகள் தாக்கியழித்ததுடன் ஆரம்பமானது இந்த மூன்றாவது கட்ட ஈழப்போர்.

1995 ஏப்ரல் 19ம் திகதி வெடித்த மூன்றாம் கட்ட ஈழப்போர், 2002 பெப்ரவரி 22ம் திகதி அப்போதைய பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவுடன், விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரன் போர் நிறுத்த உடன்பாட்டில் கையெழுத்திடும் வரை தொடர்ந்தது. கிட்டத்தட்ட ஏழு ஆண்டுகள் இந்தப் போர் நீடித்தது. விடுதலைப் புலிகள் சந்தித்த – இலங்கையில் நடந்த ஐந்து கட்ட போர்களிலும், மிகவும் நீண்டது இது தான்.

ஓயாத போர், குண்டு வீச்சுகள், ஷெல் தாக்குதல்கள், பொருளாதாரத் தடைகளால் ஏற்பட்ட பின்னடைவுகள், நோய்கள் என்று வன்னியில் விடுதலைப் புலிகளின் நிர்வாகப் பிரதேசத்தில் வாழ்ந்த மக்களிடையே சோர்வை ஏற்படுத்தத் தொடங்கியது.

இந்தச் சோர்வு விடுதலைப் புலிகள் மத்தியிலும் ஏற்பட்டிருக்க வாய்ப்புகள் உள்ளன.

அந்தச் சூழலைச் சமாளித்துக் கொள்ள – தற்காலிக நிம்மதியை ஏற்படுத்திக் கொடுக்க ஒரு ஓய்வு தேவைப்பட்டது.

சர்வதேச அரசியல் சூழமைவுகளும், கொழும்பின் ஆட்சிமாற்ற அறிகுறிகளும் சாதகமாக அமைந்து போனது விடுதலைப் புலிகளுக்கு அதிஷ்டமே.

ஆனால், இந்த அதிஷ்டமே பின்னர், துரதிஷ்டமாகவும் மாறியது.

விடுதலைப் புலிகளின் பெருந்தோல்விக்கு இந்த தற்காலிக அமைதியே வழிவகுத்தது என்பதையும் மறுக்க முடியாது.

ஈழப்போர் -3 தான் விடுதலைப் புலிகளை தோற்கடிக்க முடியாத சக்தியாக உலகினால் உணர வைத்தது. இந்த ஏழு ஆண்டுகாலப் போர் ஒருபோதும், தொடர்ச்சியாக எந்தவொரு பக்கத்துக்கும் சாதகமானதாக அமைந்து கொள்ளவில்லை.

திருகோணமலையில் பீரங்கிக் கப்பல்கள் மூழ்கடிப்பு, குறிப்பிட்ட சில படைமுகாம்கள் மீதான தாக்குதல்களில் கிடைத்த வெற்றி, வடக்கில் இரண்டு அவ்ரோ விமானங்களை வீழ்த்தியது, வடக்கில் படைநகர்வு முறியடிப்பு போன்ற நடவடிக்கைகளின் மூலம், விடுதலைப் புலிகளின் கை ஆரம்பத்தில் ஓங்கியிருந்தது. ஆனால், அந்த நிலை நீண்டகாலத்துக்கு நிலைக்கவில்லை. வெலிஓயாவில் ஐந்து இராணுவ முகாம்களைத் தாக்கியழிக்கும் புலிகளின் திட்டம் பெரும் தோல்வியாக அமைந்ததுடன், புலிகள் பக்கம் சாந்திருந்த வெற்றி மெல்ல மெல்ல அரசபடைகளின் பக்கம் மாறத் தொடங்கியது. இதன் ஒரு கட்டத்தில் யாழ்ப்பாணத்தைப் புலிகள் இழந்து போனது, அவர்களின் பெரிய பின்னடைவாக மாறியது. இதனால் போரின் மையம் – கட்டளை அமைப்புகள் அனைத்தும் வன்னிக்கு கைமாறியது. இறுதிவரை அந்த நிலையே தொடர்ந்தது.

யாழ்ப்பாணத்தை இழந்த பின்னர், அரசபடைகள் வெற்றி மிதப்பில் இருக்க முல்லைத்தீவு படைத்தளத்தை அடித்து வீழ்த்திய புலிகள் மீண்டும் தமது நிலையைத் தக்கவைத்துக் கொண்டனர். இலங்கையின் வரலாற்றில், இரண்டு மூன்று நாட்களுக்குள், சுமார் 1500 பேருக்கும் அதிகமான போரிடும் தரப்பினர் கொல்லப்பட்ட முதல் தாக்குதலாக அது அமைந்தது. புலிகளின் அந்த வெற்றியை சமனிலைப்படுத்தும் அடுத்த நடவடிக்கையை படைத்தரப்பு தொடங்கியது. முல்லைத்தீவுக்குப் பதிலாக கிளிநொச்சியைப் பிடித்துக் கொண்டது. தொடர்ந்து அது ஏ-9 வீதிக்கான சமராக மாறிய போது, மீண்டும் கிளிநொச்சியைப் புலிகள் பிடித்துக் கொண்டனர். ஆனாலும், தென்முனையில் மாங்குளத்தைக் கடந்து சென்ற அரசபடையினர், ஏ-9 வீதியை முழுமையாகப் பிடித்து விடுவரோ என்று அஞ்சப்பட்ட சூழலில், புலிகள் ஓயாத அலைகள் -3 நடவடிக்கை மூலம் இழந்துபோன பெரும் பிரதேசங்களை கைப்பற்றிக் கொண்டனர். அத்துடன் போரின் போக்கு விடுதலைப் புலிகளுக்கு சார்பாகத் திரும்பியது.

ஆனையிறவுப் பெருந்தளத்தையும் தள்ளிக் கொண்டு முகமாலை வரையும் முன்னேறிய புலிகள், பின்னர் யாழ்ப்பாண நகரின் எல்லை வரை வந்து நின்றனர். அந்த நெருக்கடியில் இருந்து படைத்தரப்பு ஓரளவுக்கு மீண்டு கொண்டாலும், மூன்றாவது கட்ட ஈழப்போர் புலிகளை ஒரு பலமான நிலைக்கே கொண்டு சென்றது. அக்னிகீல என்ற பெயரில் வடக்கில் அரசபடையினர் மேற்கொண்ட படைநகர்வு பெருந்தோல்வியாக முடிந்த போக, மூன்றாவது கட்ட ஈழப்போர் புலிகளை மேலாதிக்க நிலைக்கு கொண்டு சென்றிருந்தது. இந்த மூன்றாம் கட்ட ஈழப்போரில், இலங்கை இராணுவத்தினரின் தரப்பில், 420 அதிகாரிகளும், 9028 படையினருமாக மொத்தம் 9448 பேர் கொல்லப்பட்டதாக கூறுகிறது இராணுவத் தலைமையகத்தின் அதிகாரபூர்வ தகவல். இந்தக் காலகட்டத்தில், 93 அதிகாரிகளும், 2625 படையினருமாக, மொத்தம் 2718 இராணுவத்தினர் காணாமற் போயினர்.

காணாமற்போன படையினரும் கொல்லப்பட்டவர்களாகவே கருதப்படுவதால், ஈழப்போர்-3 இல், இலங்கை இராணுவம் 11,746 படையினரை இழந்துள்ளது. மேலும் இந்தப் போரில், 492 அதிகாரிகளும், 11,906 படையினருமாக, மொத்தம் 12,398 படையினர் படுகாயமடைந்தனர்.

மூன்றாம் கட்ட ஈழப்போரில், 349 கடற்படையினர் கொல்லப்பட்டனர். மேலும், 254 கடற்படையினர் இந்தக் காலகட்டத்தில் விடுதலைப் புலிகளுடனான சண்டைகளில் காணாமற்போயினர். காணாமற்போன படையினரையும் சேர்த்து, இந்த ஏழு ஆண்டுகாலப் போரில், இலங்கைக் கடற்படை, 603 படையினரை இழந்துள்ளது. இந்தப் போரில் படுகாயமடைந்த 241 கடற்படையினரில் 24 பேர் மட்டுமே தொடர்ந்து சேவையாற்றக் கூடிய நிலையில் இருந்தனர். ஏனைய 217 பேரும் ஓய்வுபெற்றுச் செல்லவேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. இலங்கை விமானப்படையும், ஈழப்போர் -3 இல், கணிசமான இழப்புகளை சந்தித்தது.

விடுதலைப் புலிகள் ஏவுகணைத் தாக்குதல்களை நடத்தி பல விமானங்களை வீழ்த்தியதால், ஈழப்போர்களின் வரலாற்றிலேயே அதிக இழப்புகளை இந்தக் காலகட்டத்தில் தான் விமானப்படை சந்தித்தது. 208 விமானப்படையினர் ஈழப்போர் -3 இல் கொல்லப்பட்டதுடன் மேலும் 116 பேர் காயமடைந்தனர். ஈழப் போர் -3 இல் முப்படைகளையும் சேர்ந்த- காணாமற்போனவர்கள் உள்ளடங்கலாக, 12,557 பேர் கொல்லப்பட்டனர். மேலும், 12,755 பேர் இந்தப் போரில் படுகாயமடைந்தனர். இந்தப் போரில் கொல்லப்பட்ட மற்றும் படுகாயமடைந்த படையினரின் எண்ணிக்கை கிட்டத்தட்ட சமமாக உள்ளதைக் காணலாம்.

ஈழப்போர் -1 இல் முப்படையினர் தரப்பிலும் கொல்லப்பட்டவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கை 1031 பேர், காயமடைந்தவர்கள் 180. ஈழப்போர் முப்படையினரின் தரப்பில், 4535 பேர் கொல்லப்பட்டனர். மேலும் 2671 பேர் படுகாயமடைந்தனர்.

முதலிரு கட்டப் போர்களிலும், கொல்லப்பட்ட மற்றும் நிரந்தர காயங்களுக்குள்ளானவர்களின் எண்ணிக்கைகளுக்கு இடையில், இருந்த வேறுபாட்டுக்கும், ஈழப்போர் -3இல் இந்தக் கணக்கிற்கும் இடையில் பாரிய வேறுபாட்டைக் காணலாம்.

ஈழப்போர்-1 இல் கண்ணிவெடிகளை மையப்படுத்திய போரில், பெரும்பாலும் மரணங்களே நிகழ்ந்தன, படுகாயங்களுடன் தப்பியோர் மிகக்குறைவு.

ஈழப்போர் -2 துப்பாக்கிகள், கனரக ஆயுதங்களுடன் நடத்தப்பட்ட சமர். அதில், கிட்டத்தட்ட, ஒன்றுக்குப் பாதி என்றளவில் மரணங்களும் நிரந்தர பாதிப்புள்ள காயங்களும் படையினருக்கு ஏற்பட்டன.

ஈழப்போர் -3 ஒரு மரபுரீதியான போராகவே இடம்பெற்றது.

ஆட்டிலறிகளும், மோட்டார்களும் இந்தப் போரில் முக்கிய பங்கெடுத்தன.

இதனால், கொல்லப்பட்ட படையினருக்குச் சமமான எண்ணிக்கையினர், போர்க்களத்தில் இருந்து நிரந்தரமாக அப்புறப்படுத்தப்படும் காயங்களுக்கு உள்ளாகினர். விடுதலைப் புலிகள் தரப்பில், இந்தக் காலகட்டத்தில், 1995இல் 1508 பேரும், 1996இல், 1380 பேரும், 1997இல், 2112 பேரும்,1998இல், 1805 பேரும், 1999இல் 1549 பேரும், 2000இல், 1973 பேரும், 2001இல் 761 பேரும் உயிரிழந்தனர். விடுதலைப் புலிகள் தரப்பில் மூன்றாவது கட்ட ஈழப்போரில் மொத்தம் 11,088 பேர் உயிரிழந்ததாக கூறுகிறது அதிகாரபூர்வ தகவல்.

ஆக,

இருதரப்பிலும் உறுதிப்படுத்தப்பட்ட தகவல்களின் படி, மூன்றாவது கட்ட ஈழப்போரில், ஏற்பட்ட மரணங்களுக்கு இடையில் மிகப்பெரிய வேறுபாடுகள் இல்லை என்பதைக் காணலாம்.

மூன்றாம் கட்ட ஈழப்போரில் முக்கியமான இரண்டு விடயங்கள் கடற்புலிகளும், ஆட்டிலறிகளும். புலிகளின் இந்த இரண்டு பிரிவுகளும் இந்தக் காலகட்டத்தில் தான் அசுரத்தனமான வளர்ச்சி கண்டன. அது அரச படையினரை பெரிதும் நெருக்கடிக்குள்ளாகியது மட்டுமன்றி போரின் போக்குகளையும் திசைமாற்றி விட்டிருந்தது.

****

புலிகளை மரபுவழிச் சமர்களுக்கு தயார்படுத்திய ஈழப்போர் – 2

இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போர் பரந்தளவிலான சமர்கள், சண்டைகளைக் கொண்டதாகவே இருந்தது. அவ்வப்போது வழிமறிப்புச் சண்டைகளுடன் நடந்து வந்த இந்தப் போர் 1991 ஜுலையில் ஆனையிறவுத் தளம் மீது புலிகள் நடத்திய முற்றுகைச் சமருடன் புதிய கட்டத்துக்கு நகர்த்தப்பட்டது. அந்த முற்றுகையை உடைக்க, படைத்தரப்பு மேற்கொண்ட ‘ஒப்பரேசன் பலவேகய‘ என்ற நீண்ட படை நடவடிக்கை, இரண்டு மரபுவழி இராணுவங்களின் சமராக அதை எடைபோட வைத்தது. அப்போது விடுதலைப் புலிகள் தம்மை ஒரு மரபுவழிப் படையைக் கொண்ட இராணுவமாக உரிமை கோரியிருந்தாலும், அது ஒரு அரைநிலை மரபுவழிப் படையாகவே செயற்பட்டது என்பதே உண்மை.

ஏனென்றால், விடுதலைப் புலிகளிடம், அப்போது ஒரு மரபுவழி இராணுவத்துக்குரிய படைபலமோ, ஆயுத வளங்களோ இருக்கவில்லை. குறிப்பாக, குறுந்தூர மோட்டார்களும், உள்ளூரில் கவசவாகனமாக மாற்றியமைக்கப்பட்ட புல்டோசர்களும் தான் அவர்களிடம் இருந்தன. ஆனால் மரபுவழி இராணுவம் ஒன்றிடம், நெடுந்தூர ஆட்டிலறிகளும், கவசவாகனங்களும், டாங்கிகளும் இருக்க வேண்டும்.

விரிவான ஆய்வில்,

இந்தியப்படையினரின் வெளியேற்றத்தை அடுத்து, ஒரு சில மாதங்கள் மட்டுமே வடகிழக்கில் அமைதி நிலை நீடித்தது. இந்தியப்படையினரின் வெளியேற்றத்தின் யாழ்.குடாநாட்டையும், வடக்கின் பெரும்பாலான பகுதிகளையும் விடுதலைப் புலிகள் தமது கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வந்தனர். பிறேமதாச அரசுடன் நடத்தப்பட்ட பேச்சுக்கள் மெல்ல மெல்ல முறிந்து, மீண்டும் தொடங்கியது யுத்தம்.

1990 ஜுன் 10ம் திகதி மட்டக்களப்பில் தொடங்கிய மோதல் தான் ஈழப்போர் -2 ஆக வெடித்தது. முதலாம் கட்ட ஈழப்போரிலும், இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போரிலும், விடுதலைப் புலிகள் முழுமையாக கெரில்லாப் போரையே நடத்தினர். ஆனால், இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போர் விடுதலைப் புலிகளை ஒரு அரை மரபுவழிப் படையாக மாற்றியது.
கிழக்கில் முற்றிலும் கெரில்லாப் போரை நடத்திய விடுதலைப் புலிகள், வடக்கில், இராணுவ முகாம்களை சுற்றிவளைத்து, படையினரை முடக்கினர்.

கிழக்கில் புலிகளும் படையினரும், ஒருவரையொருவர் பதுங்கித் தாக்குவதையும் தப்பி ஓடுவதையும் வழக்கமாக்கிக் கொள்ள, வடக்கிலோ அதற்கு நேர் எதிர்மாறான போர் வியூகம் அமைக்கப்பட்டது. படையினரை முகாம்களுக்குள் முடக்கி வைத்திருப்பது, அத்தகைய முகாம்களை தாக்கியழிப்பது என்று புலிகள் செயற்பட்டனர். அதேவேளை, படையினரோ புதிய இடங்களைப் பிடித்து கட்டுப்பாட்டு பிரதேசத்தை விரிவாக்கவும், புலிகளின் தாக்குதலில் இருந்து தமது இருப்பை பாதுகாக்க, அவ்வப்போது முகாம்களுக்கு வெளியே வந்து நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளவும் நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டனர். புலிகள் பலமடைந்து வந்ததை உணர்ந்த படைத்தலைமை, அவர்கள் பெருமெடுப்பில் தாக்குதலை நடத்துவதைத் தவிர்ப்பதற்காக, தற்காப்புக்கான தாக்குதல்களை அவ்வப்போது நடத்திக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது.

குறிப்பாக, குறுந்தூர மோட்டார்களும், உள்ளூரில் கவசவாகனமாக மாற்றியமைக்கப்பட்ட புல்டோசர்களும் தான் அவர்களிடம் இருந்தன. ஆனால் மரபுவழி இராணுவம் ஒன்றிடம், நெடுந்தூர ஆட்டிலறிகளும், கவசவாகனங்களும், டாங்கிகளும் இருக்க வேண்டும். மரபுப் போர் பாணியில் புலிகள் பல சமர்களைச் செய்திருந்தாலும், இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போரில், அவர்கள் முழுமையான மரபுப் போர்ப்பலத்தை பெறவில்லை. ஆனால், இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போரில் புலிகளின் கடற்தாக்குதல் பலம், திடீரெனப் பெருகியது படைத்தரப்புக்குப் பெரும் அச்சுறுத்தலான விடயமாக மாறியிருந்தது.

வடக்கில் ஆனையிறவு, சிலாவத்துறை, பூநகரிப் படைத்தளங்கள் மீது விடுதலைப் புலிகள் இந்தக் காலத்தில் நடத்திய பெரும் சமர்கள் இறுதி வெற்றியை அவர்களுக்குக் கொடுக்காத போதிலும், கடல்வழி உதவியின்றி இனிமேல் எந்தவொரு படைத்தளங்களையும் வடக்கில் பாதுகாக்க முடியாது என்ற உண்மையை உணர்த்தியது. மரபுரீதியான தாக்குதல் உத்திகளைக் கையாண்டு புலிகள் நடத்திய இந்தச் சமர்களும், விடுதலைப் புலிகளின் தளங்களை அழிப்பதற்காக படையினர் யாழ்ப்பாணம், வன்னி, மணலாறு பிரதேசங்களில் நடத்திய தாக்குதல் நடவடிக்கைகளும் பெரும் ஆளணிச் சேதங்களை இருதரப்பிலும் ஏற்படுத்தின. இந்த பெருஞ்சமர்களின் போது, இருதரப்பும் பெருமளவிலான வெடிபொருட்களைப் பயன்படுத்தின.

1990 ஜுன் 10ம் திகதி தொடங்கிய இந்த இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போர், 1994 நவம்பரில் சந்திரிகா குமாரதுங்க ஜனாதிபதியாகப் பதவிக்கு வந்து, போர் தவிர்ப்பு உடன்பாடு ஒன்று செய்து கொள்ளப்படும் வரை நீடித்தது. கிட்டத்தட்ட மூன்றரை ஆண்டுகள் நீடித்த இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போரில், இலங்கை இராணுவத்தின் தரப்பில் 140 அதிகாரிகளும், 3399 படையினருமாக மொத்தம் 3539 பேர் கொல்லப்பட்டனர். மேலும் 19 அதிகாரிகளும், 586 படையினருமாக மொத்தம் 605 இராணுவத்தினர் காணாமற்போயினர். காணாமற்போனவர்களும் கொல்லப்பட்டதாகவே தற்போது கணக்கிடப்படுவதால், ஈழப்போர் 2 இல் இலங்கை இராணுவத்தின் தரப்பில் கொல்லப்பட்டவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கை 4144 பேராகும். இந்தக் காலகட்டத்தில், 80 அதிகாரிகளும், 2449 படையினருமாக மொத்தம், 2529 இராணுவத்தினர் படுகாயமடைந்தனர். இந்த எண்ணிக்கை, போரினால் நிரந்தர காயங்களுக்கு உள்ளானவர்களாகும். குணமடைந்தவர்கள் இதில் அடங்கவில்லை.

இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போரில், இலங்கைக் கடற்படை தரப்பில் 117 பேர் கொல்லப்பட்டனர். மேலும் 136 கடற்படையினர் காணாமற் போயினர். காணாமற் போனவர்களையும் சேர்த்து, கடற்படை இந்தப் போரில் 253 பேரைப் பறிகொடுத்தது. இந்தக் காலகட்டத்தில் மோசமாக காயமடைந்த 74 கடற்படையினரில், ஒரே ஒருவர் மட்டுமு தொடர்ந்து சேவையாற்றக் கூடிய நிலையில் இருந்தார். ஏனைய அனைவரும் ஓய்வுபெற வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.

கடற்புலிகளின் தாக்குதல்களால், தான் ஈழப்போர் 2 இல் கடற்படை அதிக இழப்புகளைச் சந்திக்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. இலங்கை விமானப்படையும், ஈழப்போர் 2 இல் சில விமானங்களை இழந்தது. அதன் காரணமாகவும், தரையில் போர் நடவடிக்கையில் ஈடுபடுத்தப்பட்ட விமானப்படையினர், புலிகளின் தாக்குதல்களில் சிக்கியதாலும், ஈழப்போர் -2 இல் விமானப்படை தரப்பில் 138 பேர் கொல்லப்பட்டனர். மேலும் 68 விமானப்படையினர் படுகாயமடைந்தனர். இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போரில் கொல்லப்பட்ட பொலிசார் இந்தக் கணக்குகளில் உள்ளடக்கப்படவில்லை.

ஈழப்போர்- 2இன் தொடக்கத்தில் கிழக்கில் விடுதலைப் புலிகளிடம் சரணடைந்த 300இற்கும் அதிகமான பொலிசார் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டனர். மேலும் பொலிசார் மீது தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டன, பொலிசாரும் புலிகளுக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளில் பங்கேற்றனர். இந்த நடவடிக்கைகளின் போது, ஈழப்போர் 2இல் நூற்றுக்கணக்கான பொலிசாரும் கொல்லப்பட்டதுடன், பல நூற்றுக்ணக்கானோர் காயமடைந்தனர். எனினும், அதுபற்றிய சரியான விபரங்கள் அதிகாரபூர்வமாக வெளியிடப்படவில்லை. இந்த மூன்றரை ஆண்டுகாலப் போரில், காணாமற்போனவர்களையும் சேர்த்து, முப்படையினரின் தரப்பில், 4535 பேர் கொல்லப்பட்டனர். மேலும் முப்படைகளையும் சேர்ந்த 2671 பேர் இந்தப் போரில் படுகாயமடைந்தனர். இந்தப் போரில், விடுதலைப் புலிகள் தரப்பில் கொல்லப்பட்டவர்கள் பற்றிய துல்லியமான மதிப்பீடுகள் இல்லாவிட்டாலும், அவர்கள் வெளியிட்ட மாவீரர் பட்டியல் ஒன்றின் படி, 1990இல், 965 பேரும், 1991இல், 1622 பேரும், 1992இல், 792பேரும், 1993இல், 928 பேரும், 1994இல், 378 பேரும், உயிரிழந்ததாக கூறப்பட்டுள்ளது.

இதன்படி, ஈழப்போர் 2ல், விடுதலைப் புலிகள் தரப்பில் 4685 பேர் மரணமாகியுள்ளனர். இது முற்றிலும் சரியான கணக்காக இருக்க வாய்ப்பில்லை. ஒரு தோராயமான கணக்குத் தான். விடுதலைப் புலிகள் தரப்பில் இந்தக் காலகட்டத்தில் காயமடைந்தவர்கள், நிரந்தரப் பாதிப்பை அடைந்தவர்கள் எத்தனை பேர் என்ற விபரமும் இல்லை. அதேவேளை. படைத் தலைமையகம் வெளியிட்ட தகவல்கள் முற்றிலும் சரியானதாக இருக்கும் என்றும் கருதுவதற்கில்லை. எவ்வாறாயினும் இருதரப்பினதும் அதிகாரபூர்வ தகவல்களின் படி, இரண்டாம்கட்ட ஈழப்போரில் கொல்லப்பட்ட படையினர் மற்றும் புலிகளின் எண்ணிக்கை கிட்டத்தட்ட சமமாகவே இருந்துள்ளதை இந்தப் புள்ளிவிபரங்கள் எடுத்துணர்த்துகின்றன.